Do chaosu w tym okresie przyczynia sie równiez fakt, ze wymienione uprzednio trudnosci sprecyzowania wlasnej koncepcji sensu zycia

Do chaosu w tym okresie przyczynia się również fakt, że wymienione uprzednio trudności sprecyzowania własnej koncepcji sensu życia, występujące prawdopodobnie pod różnymi postaciami i w różnych środowiskach, mają jednak tę wspólną właściwość, że doprowadzają do konfliktów z otoczeniem dorosłych, którzy już uziemili swoje ideały i nie chcą dać się wytrącić z równowagi. W wyniku takich zderzeń młodzi ludzie zamiast zbliżyć się do rzeczywistości wciekają od niej w regiony spraw dla nich ważniejszych i zasadniczych, bardziej im bliskich. Ucieczka ta nie musi mieć cech izolacji czy nastawienia życia społecznego. Jak każdy konflikt tak i ten może być skanalizowany pozytywnie lub negatywnie ze społecznego punktu widzenia. Ale konflikt w naszych warunkach na pewno powstaje. Autorzy obszernej pracy: Psychologia światopoglądu młodzieży (Szuman, Pieter, Weryński, 1933) przedstawili go następująco: Bolesne uczucie kontrastu między wyidealizowanym nad ja i ułomnym ja skierowuje wysiłki ku kształtowaniu własnej duszy, zmusza to do poznania własnej duszy. Zmusza to do poznania samego siebie, do pracy nad sobą. Sytuacja ta u nas do tej pory wiele się nie zmieniła. W przytoczonym powyżej cytacie zostało także wymienione jeszcze jedno źródło konfliktu: w zestawieniu z własnymi ideałami coraz częściej narzucająca się ocena własnych możliwości – małych, niestety wywołuje dalsze powikłania emocjonalne i popycha nieraz do bardzo karkołomnych form zachowania się kompensacyjnego. Stan ten, w którym według określenia Pietera (1933) myśl młodzieży gorączkowo pracuje w próżni życia, ma również zalety. Mianowicie, podobnie jak dziecięce zabawy manipulacyjne, jest doskonałym ćwiczeniem myślenia abstrakcyjnego, które rozwijając się pozwała na dokonanie skoku w poznawaniu problemów coraz to bardziej ogólnych i trudnych. Skoku jednak, jak twierdzi Seuman (1934), zbyt dużego, aby to nie miało się odbić również i ujemnie na aktualnym stanie przystosowania. Na tym omawianie okresu dojrzewania kończę, gdyż nie stanowi on zasadniczego tematu tej pracy. Niektóre aspekty okresu dojrzewania zostały tu poruszone, ale wyłącznie w tym celu, aby odmalować tło sytuacyjne dla II fazy rozwoju potrzeby sensu życia. W fazie tej zaczynają się pojawiać ogólne, na miarę kosmiczną zakrojone, często ulegające zmianie, mgliste koncepcje dotyczące sensu życia w ogóle. Brak człowiekowi w tym okresie nie tylko wiedzy, ale i konkretnych, praktycznych obowiązków społecznych. Może, więc sobie pozwolić na filozofowanie jak najbardziej ogólne, oderwane od realiów dnia codziennego [więcej w: unident, hurtownia tapicerska kielce, druskienniki sanatorium ]