Spośród 193 pacjentów, którzy przeszli implantację urządzenia badawczego, 14 miało wysoki próg stymulacji lewej komory (> 5 V), a 2 miało rozwarstwienie zatoki wieńcowej bez powikłań klinicznych. Tych 16 pacjentów otrzymało konwencjonalną stymulację dwukomorową i nie było poddawanych randomizacji. Pozostałych 177 pacjentów przydzielono losowo do stymulacji dwukomorowej (89) lub stymulacyjnej stymulacji wierzchołkowej prawej komory (88). Większość przewodów lewej komory (95%) umieszczono w pozycji bocznej lub tylno-bocznej, z 33% w żyle tylno-bocznej, 31% w żyle bocznej i 31% w żyle tylnej. Po 12 miesiącach średni odsetek stymulacji komorowej wynosił 98% w grupie stymulacji dwukomorowej i 97% w grupie stymulacji prawej komory (p = 0,95). Wyjściowe cechy kliniczne były podobne w obu grupach leczenia, a leki były podobne po 12 miesiącach (Tabela 1). Zgodność z terapią
Po 12 miesiącach dane od 87 pacjentów z grupy stymulacji dwukomorowej i 86 pacjentów z grupy stymulacji prawej komory były dostępne do analizy pierwotnego punktu końcowego. Czterech pacjentów poddanych randomizacji nie zostało uwzględnionych w analizie: dwóch pacjentów odmówiło wizyty 12-miesięcznej (jedna z każdej grupy, z których oboje pozostali dobrze klinicznie po 12 miesiącach), jeden pacjent zmarł, a obrazy echokardiograficzne dla jednego pacjenta o niewystarczającej jakości do analizy. Stymulacja przeponowa wystąpiła u dwóch pacjentów w grupie stymulacji dwukomorowej, a dwóch pacjentów zostało skrzyżowanych z grupą stymulującą prawej komory (jedna na miesiąc, a druga na 7 miesięcy); Analizy przeprowadzono zgodnie z zasadą zamiaru leczenia. Nie było przejścia od stymulacji wierzchołkowej prawej komory do stymulacji dwukomorowej.
Ocena podstawowych punktów końcowych
Tabela 2. Tabela 2. Pomiary punktu końcowego według grupy leczenia.Rysunek 2. Rysunek 2. Porównanie pierwotnych punktów końcowych w 12 miesiącu między pacjentami, którzy otrzymali stymulator dwukomorowy a tymi, którzy otrzymali prawostronną stę.enie szczytowe. Przedstawione wartości są średnimi. Wśród pacjentów, którzy otrzymali stymulację wierzchołkową prawej komory (RVA), odnotowano znaczny spadek frakcji wyrzutowej lewej komory (panel A), podczas gdy objętość końcowo-skurczowa lewej komory była zwiększona (panel B). I słupki wskazują 95% przedziały ufności. BiV oznacza dwudzielną i lewokomorową lewą komorę.
Po 12 miesiącach grupa stymulująca prawokomorowo miała istotnie niższą średnią frakcję wyrzutową lewej komory niż grupa stymulacji dwukomorowej (54,8 . 9,1% w porównaniu z 62,2 . 7,0%, P <0,001), z różnicą bezwzględną wynoszącą 7,4 punkty procentowe (P <0,001) (tabela 2 i wykres 2A). Całkowite zmniejszenie frakcji wyrzutowej od wartości wyjściowej do 12 miesięcy w grupie stymulującej prawej komory wynosiło 6,7 punktu procentowego, ale nie nastąpiła zmiana frakcji wyrzutowej w grupie stymulacji dwukomorowej.
Objętość skurczowa lewej komory była istotnie większa po 12 miesiącach w grupie stymulacji prawej komory niż w grupie stymulacji dwukomorowej (P <0,001), z różnicą bezwzględną 8,1 ml (względna różnica między grupami w zmiana w stosunku do linii podstawowej o 25%, P <0,001) (tabela 2 i wykres 2B)
[patrz też: transkrypcje nagrań, psychiatra poznań, gdynia psycholog ]
Powiązane tematy z artykułem: gdynia psycholog psychiatra poznań transkrypcje nagrań