Stymulacja dwukomorowa u pacjentów z bradykardią i prawidłową frakcją wyrzutową czesc 4

Zastosowano automatyczny algorytm wykrywania granicy lewej komory i utworzono wirtualny rzut lewej komory, mierzący objętość lewej komory, frakcję wyrzutową i dyssynchronię skurczową.14,15 Intercserver i zmienność wewnątrzobserver do pomiaru frakcji wyrzutowej lewej komory, objętość lewej komory oraz wskaźnik dyssynchronii (standardowe odchylenie czasu do minimalnej objętości skurczowej między 16 segmentami lewej komory) oceniano u 30 losowo wybranych pacjentów; wskaźniki interobserver i intraobserver wynosiły odpowiednio 3,9% i 4,2% dla pomiaru wyrzutów lewej komory, 6,7% i 6,5% dla pomiaru objętości lewej komory serca oraz 8,8% i 7,4% dla wskaźnika dyssynchronii. Analiza statystyczna
Wielkość próby została oszacowana na podstawie postulowanej różnicy frakcji wyrzutowej lewej komory wynoszącej 5 punktów procentowych między dwiema grupami stymulacji po 12 miesiącach (oprogramowanie PASS 2000, NCSS). Oszacowaliśmy, że przy 85 pacjentach w każdej grupie, badanie będzie miało 90% mocy do wykrycia różnicy 5 punktów procentowych między hipotezą zerową, że obie grupy będą miały średnią frakcję wyrzutową wynoszącą 60%, a alternatywną hipotezę, że średnia frakcja wyrzutowa w grupie stymulacji prawej komory wynosiłoby 55%, przy standardowym odchyleniu 10% i dwustronnym 5% typie błędu. Tak więc szacowana wielkość próby w badaniu wynosiła 170 pacjentów. Przy tej wielkości próby oszacowaliśmy, że badanie będzie miało również co najmniej 90% mocy do wykrycia różnicy 5 ml w końcowej objętości skurczowej lewej komory.
Podstawową analizę przeprowadzono na podstawie zasady zamiaru leczenia, a włączono pacjentów z co najmniej 3-miesięcznym okresem obserwacji. Analizę przeprowadzono również na podstawie końcowych miejsc stymulacji. Dwustronny test t Studenta wykorzystano do przetestowania różnicy w ustalonych wcześniej punktach końcowych między grupą stymulującą prawej komory a grupą stymulacji dwukomorowej na początku badania i podczas 12-miesięcznej wizyty. W analizie, po naruszeniu założenia o normalności, przeprowadzono test nieparametryczny (test Manna-Whitneya lub test rang Wilcoxona). Analizę podgrup przeprowadzono przy użyciu ogólnego modelu liniowego w celu wyszukania potencjalnych interakcji między czynnikami klinicznymi a pierwszorzędowymi punktami końcowymi. Zdefiniowane wcześniej podgrupy zostały określone na podstawie obecności lub braku istniejącej wcześniej rozkurczowej dysfunkcji lewej komory, wieku (<70 lub .70 lat), płci, wskazania do stymulacji (dysfunkcji węzła zatokowego lub bloku serca) oraz obecności lub braku cukrzycy, nadciśnienie tętnicze i choroba niedokrwienna serca. Analizę podgrupy, która nie została wcześniej określona, przeprowadzono dla czasu trwania zespołu QRS (<110 lub .110 ms). Wszystkie podane wartości P są dwustronne i nie zostały skorygowane dla wielu analiz.
Wyniki
Pacjenci
Tabela 1. Tabela 1. Charakterystyka pacjentów w grupie stymulacji prawej i komorowej oraz stymulacji komorowo-mózgowej. Od marca 2005 r. Do lipca 2008 r. Ogółem 251 pacjentów badano w czterech ośrodkach (ryc. 1). Pięćdziesięciu ośmiu pacjentów zostało wykluczonych z badania z powodu echokardiograficznych obrazów złej jakości (7 pacjentów), frakcji wyrzutowych, które były poniżej 45% (6) lub odmowy włączenia pacjentów do badania (45)
[więcej w: rurka tracheostomijna metalowa, posocznica meningokokowa, jak dobrać narty biegowe ]